Van Scheveningen naar Zandvoort
13-03-2016
Van Scheveningen naar Zandvoort
Aan Simone en Babette
De strandmarathon van Scheveningen naar Zandvoort 2015. 42 km. Wat je op zo’n ‘loopje’ voor iemand kan betekenen, wil ik jullie nu - een jaar later - laten weten.
De aanloop naar deze marathon was het jaar 2014/2015. Het jaar dat ik weer fit zou worden na een longembolie en tevens longinfarct. In theorie geen bijzonderheid maar een prima doelstelling. De marathons had ik daarom alvast voortvarend ingeschreven.
Toch lukte het maar niet, dat herstel. Enorme pijnen, die zelfs leidden tot wat ritjes in de ambulance, bleven aanhouden en hinderden ook mijn re-integratie in de sport.
Begin 2015 begon dus met herstel, trainen, toch weer niet trainen door de pijn, volledig out raken, weer opstaan etc. Totdat er een vreselijke richting kwam in wat ik dacht dat mijn herstel zou zijn. De onderzoeken gaven een reële mogelijkheid van pulmunale hypertensie aan: een zeldzame, dodelijke aandoening aan de longen doordat de longslagaders te veel druk opbouwen. Dit betekent rekening houden met alle opties. Maar ook lijstjes maken. Lopen dus, ondanks de geringe voorbereiding. Van Scheveningen naar Zandvoort.
Misschien wel …. de laatste.
Natuurlijk moet je met zoveel kilometers ervaring ‘gewoon’ een marathon kunnen lopen. Als het lichaam het houdt, is alles mogelijk. En zo begin ik de tocht. Een prachtige marathon. 42 km genieten van de kustlijn.
Plots waren daar twee vrolijke, frisse lopers die al pratend, lachend en genietend zo’n tocht heel bijzonder weten te maken. Onder luid gefjieet fjiieeeuw en andere opbeurende, leuke en grappige yells wisselden we een paar keer van positie. Zorgeloos liepen we zo een poosje op. Deze bijzondere kilometers kan ik zo weer in mijn herinnering oproepen.
Kilometers met twee prachtige mensen met wie je zonder elkaars voorbereiding, gesteldheid of wat dan ook te kennen, zo gelukkig kan zijn in het Nu.
Ik moest jullie laten gaan. ‘We staan bij de finish, jij bent onze held.’ Met deze woorden werd de afstand groter tussen ons. Twee engeltjes uit de hemel.
De finish kwam ook voor mij dichterbij. En daar stonden jullie! Met applaus, met enthousiasme, met energie. Dit was DE finish!
Op 18 mei 2015 kwam de uitslag; geen pulmunale hypertensie, maar een gigantische schade aan m’n lichaam die langer, veel langer herstel nodig bleek te hebben. Ik mag blijven leven. Het klinkt hard, maar zo voelde deze uitslag en zo voel ik hem tot op de dag en iedere minuut van vandaag.
Het herstel. Dat gaat nog steeds met vallen en opstaan, maar met een duidelijk opbouwende lijn. De pijnen zijn weg en de reden waarom ik vandaag niet ‘gewoon’ een marathon heb gelopen - maar al een lift halverwege had geregeld - is omdat ik een ‘gewone heupblessure’ heb. Een blessure van voorbijgaande aard. Een blessure waar ik vorig jaar van droomde…
Ondertussen lopen jullie zelf marathons en zie ik jullie in alle energieke gektes en met name sport gerelateerde activiteiten voorbij komen op facebook. Ik moet dan gewoon even gniffelen, maar soms ook even slikken, om die ‘gewone marathon’ met een toevallige ontmoeting. Twee engeltjes uit de hemel.